U hebt een positieve zwangerschapstest. Proficiat! Start van een nieuw begin. Een traject van zorgen wordt opgestart waar wij als team u graag ondersteunen.
Maak een afspraak bij de huisarts voor een bloedafname. Zo kunnen uw bloedgroep en een aantal infectieziekten nagekeken worden, vitaminen kunnen opgestart worden.
Ideaal is een afspraak bij de gynaecoloog rond 7-8 weken na het begin van de laatste maandstonden.
Afhankelijk van je voorgeschiedenis en van de zwangerschap, zal een aangepast zorgtraject voor jou gekozen worden om zo de zwangerschap en je behoeften het best te kunnen opvolgen.
We kijken ernaar uit u te mogen ontvangen!
Neem steeds uw identiteitskaart mee.
Daarnaast is het handig een overzicht van al uw medicatie mee te nemen, of foto’s van uw medicatie mee te nemen.
Andere informatie van bijvoorbeeld onderzoeken kan de arts meestal op COZO terugvinden. Dus u hoeft geen resultaten van onderzoeken mee te nemen.
In het Sint-Vincentiusziekenhuis is er een maatschap van Gynaecologen die samenwerkt. Informatie kan u terugvinden op de website gynsv.be. De maatschap bestaat uit Dr. Cha'ban Firas, Dr. Elst Philippe, Dr. De Souter Tinneke, Dr. Renard Nathalie, Dr. Laura Werquin, Dr. Lisa-Marie Langermans en Dr. Dewulf Magali. Er is een wachtsysteem. Dit betekent dat u steeds geholpen wordt door de arts die aanwezig is in het ziekenhuis. Dr. Dewulf en dr. Langermans zijn niet steeds aanwezig bij uw bevalling. Doordat de verschillende artsen samenwerken, is hun manier van werken gelijkaardig en kan u erop vertrouwen dat u steeds de beste zorgen krijgt.
Het snelst maakt u afspraken via deze website. Volg gewoon de instructies. Het is niet moeilijk om een online afspraak te maken.
Dr. Dewulf Magali:
Maandagochtend: Sint-Vincentiusziekenhuis operatie kwartier
Dinsdagvoormiddag: privé-raadpleging van 9u-11u (tel. 03 385 50 55)
Woensdag: Sint-Vincentiusziekenhuis van 9u-17u (tel. 03 283 15 15)
Donderdag: privé-raadpleging 9u tem 18 u (tel. 03 385 50 55)
Vrijdagvoormiddag: privé-raadpleging van 9u-12u (tel. 03 385 50 55)
Dr. Langermans Lisa-Marie
Maandagochtend: Sint-Vincentiusziekenhuis operatie kwartier
Maandagnamiddag: privé-raadpleging van 14u-17u (tel. 03 385 50 55)
Dinsdagnamiddag: privé-raadpleging van 14u-19u (tel. 03 385 50 55)
Donderdag: Sint-Vincentiusziekenhuis van 9u-17u (tel. 03 283 15 15)
Vrijdag: Sint-Vincentiusziekenhuis van 9u-12u (tel. 03 283 15 15)
Dr. Dewulf
Dinsdag, donderdag en. vrijdagvoormiddag op de privé-raadpleging
Via e-mail: magali.dewulf@telenet.be
E-mail wordt op regelmatige tijdstippen nagelezen en beantwoord.
Voor 25 jaar moet er nog geen uitstrijkje gebeuren.
Tussen 25 en 29 jaar om de 3 jaar.
Tussen 30 en 65 jaar om de 5 jaar.
De oorzaak van borstkanker is niet gekend en daardoor kan borstkanker niet vermeden worden. Een gezonde levensstijl helpt om kanker te voorkomen: niet roken, geen overgewicht, sporten. De ziekte kan echter wel in een vroeg stadium opgespoord worden. Hoe vroeger borstkanker opgespoord en behandeld wordt, hoe groter de kans dat de patiënte geneest. Dat komt omdat een gezwel dat nog maar in een pril groeistadium is en dus klein is, makkelijker verwijderd kan worden. De borst zelf kan hierbij meestal gespaard blijven en nadien is er weinig of niets van de ingreep te merken. Als borstkanker ontdekt wordt in het eerste stadium, is de kans op genezing 95%.
Screening wordt aangeraden vanaf de leeftijd van 50 jaar 1 x per 2 jaar.
Bij sommige patiënten wordt met een borstfoto op vroegere leeftijd gestart, omwille van familiale vormen van borstkanker, omdat er iets te voelen is in de borst, ....
Als er een borstfoto is gemaakt, zal de radioloog in overleg met de gynaecoloog of huisarts voor iedere patiënt afzonderlijk beslissen om de hoeveel tijd het aangewezen is een nieuw onderzoek te laten verrichten.
Alle risico’s op borstkanker uitschakelen kan niet, maar we kunnen de ziekte vroegtijdig opsporen zodat er snel kan ingegrepen worden. De beste manier hiervoor is een röntgenfoto van de borsten (mammografie) te laten nemen.
Een mammografie is een röntgenfoto van de borsten, waarbij de borst tussen twee platen wordt gelegd. Om duidelijke foto’s te kunnen maken, wordt de borst aangedrukt. Soms kan dat onaangenaam of pijnlijk zijn, maar dat gevoel verdwijnt meestal snel na het onderzoek. Om het onaangename gevoel te beperkten, laten vrouwen die nog menstrueren best een mammografie nemen tussen de vierde en twaalfde dag na het begin van de menstruatie.
Een screeningsmammografie kadert specifiek in een bevolkingsonderzoek of borstkankerscreening. De belangrijkste doelgroep, vrouwen tussen 50 en 69 jaar, krijgen om de twee jaar een uitnodigingsbrief voor zo’n screeningsmammografie. Dat onderzoek is voor hen gratis. Omdat uw foto’s door minstens twee radiologen beoordeeld worden, kan onmiddellijk na het onderzoek nog niets gezegd worden over het resultaat. U en uw arts ontvangen binnen de drie weken bericht. Indien op de screeningsmammografie een afwijking werd opgemerkt, zal uw arts dat met u bespreken. Als er een afwijking wordt gevonden, dan betekent dat niet altijd dat het om kanker gaat. In dat geval zijn er verdere onderzoeken nodig. Deze worden dan door uw gynaecoloog of huisarts voorgeschreven.
Urineverlies is een zeer lastige, onbehaaglijke aandoening en het vraagt moed om erover te spreken.
Besef dat urineverlies na 40 jaar bij ongeveer 40 % van alle dames aanwezig is in meer of mindere mate.
In veel gevallen kunnen we ofwel met kinesitherapie, ofwel met een operatie u helpen bij dit probleem.
Dus spreek erover met uw arts!
Bij klachten van menopauze of vermoeden van overgangsklachten is het handig een labo bij de huisarts te laten verrichten om uw hormonaal bilan na te kijken.
Bij de raadpleging rond menopauze komen al uw klachten aan bod en wordt er, in samenspraak met u, een behandeling voor u vooropgesteld.
Een miskraam is een spontane afbreking van een zwangerschap tot 16 weken. De medische term hiervoor is 'spontane abortus', maar omdat 'abortus' in de spreektaal wordt gebruikt voor een opzettelijke zwangerschapsafbreking (officieel: abortus provocatus), wordt dat woord vaak met enige voorzichtigheid gebruikt bij ouders die ongewild een zwangerschap verliezen.
Een doodgeboren baby is een baby die na de eerste 20 weken van de zwangerschap geboren wordt, maar al voor de geboorte overleden is (intra-uteriene vruchtdood) of bij de geboorte overlijdt.
1 Frequentie
2 Verloop
3 Oorzaken
4 Behandeling
5 Psychische aspecten
Miskramen komen vaker voor dan de meeste mensen denken. Zo'n 25% van alle vrouwen krijgt er in hun leven mee te maken. Wordt vanaf het moment van bevruchting gerekend, dan wordt zelfs mogelijk tot 90% van alle bevruchte eicellen voortijdig afgestoten; meestal echter worden de zeer vroege zwangerschappen die in een miskraam eindigen niet eens opgemerkt, omdat een normale menstruatie volgt, of deze alleen maar een of twee dagen later komt. De helft van alle zwangerschappen eindigt dus al voordat de vrouw weet dat ze zwanger is. Van alle 'vastgestelde' zwangerschappen loopt gemiddeld 15% uit op een miskraam.
De leeftijd van de moeder is de belangrijkste risicofactor: de kans op een miskraam is circa 9% voor vrouwen tussen 20 en 24 jaar, meer dan 50% voor vrouwen van 42 jaar en zelfs tot 75% voor 45-jarige vrouwen.
Het verloop van een miskraam kan erg verschillen:
Soms weet een vrouw nog niet dat de vrucht in haar buik is overleden. Vaak komt zij erachter bij de eerste echo, die wordt gemaakt door de gynaecoloog. Het hartje van de foetus klopt dan niet, en soms is de foetus niet eens waar te nemen en ziet men enkel een lege vruchtzak. Vaak is in dit soort gevallen de foetus al een aantal weken dood. Men spreekt dan van een missed abortion. Er zijn dan verschillende mogelijkheden: afwachten tot de miskraam op natuurlijke wijze op gang komt; met behulp van medicijnen de uitstoting van het overleden vruchtje opwekken; een curettage laten doen door de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Soms komt een miskraam spontaan op gang. De mogelijke eerste tekenen van een spontane miskraam zijn het afnemen van zwangerschapsverschijnselen (zoals misselijkheid en gespannen borsten), bloedverlies of menstruatie-achtige krampen. Men spreekt van een 'abortus imminens' (dreigende abortus). Enkel bloedverlies is lang niet altijd de voorbode van een spontane abortus: 50% van deze zwangerschappen wordt dan toch nog succesvol uitgedragen. Als echter de baarmoederhals zich opent en/of de vrucht bij echografie reeds overleden blijkt, spreekt men van een 'abortus incipiens' (onvermijdelijke abortus) en is het optreden van de abortus zeker geworden. Het bloedverlies en de krampen zullen aanhouden tot de vrucht uit de baarmoeder is verdreven. Tot 13 weken zwangerschap verlaat de vrucht meestal tegelijkertijd met de vliezen en de placenta de baarmoeder.
Na het eerste trimester (na 16 weken) van de zwangerschap is eigenlijk sprake van een bevalling, mits de foetus ook die termijn heeft gehaald. Er kunnen voorweeën optreden. Ook breken de vliezen en krijgt de vrouw hevige weeën. De foetus en de placenta verlaten meestal na elkaar de baarmoeder. Als de foetus nog leefde, overlijdt die meestal tijdens de bevalling. Als een foetus al overleden is en de miskraam komt niet spontaan op gang, dan moet de bevalling ingeleid worden. Als de placenta niet komt, is alsnog een curettage nodig.
Na een week of twee is de vrouw doorgaans fysiek volledig hersteld van een miskraam. Drie tot acht weken is een normale termijn waarbinnen de eerste menstruatie weer kan volgen. Ook is het mogelijk dat een vrouw meteen weer zwanger wordt. Een zwangerschapstest is op zo'n moment onbetrouwbaar, omdat het hormoon hCG nog van de vorige zwangerschap in het bloed kan zitten.
Soms kan door middel van onderzoek achteraf worden vastgesteld wat de oorzaak was van de miskraam. Meestal wordt dat onderzoek pas gedaan als er sprake is van twee opeenvolgende miskramen. In dat geval wordt de kans op een volgende miskraam groter dan na een enkele miskraam. Men spreekt bij herhaalde miskramen van habituele abortus.
Er kunnen verschillende oorzaken zijn:
Een aanlegfout bij de foetus ('embryonale factor'). Dit is verreweg de belangrijkste oorzaak van een miskraam. Hieraan ligt vaak een genetische afwijking ten grondslag. Dit is slechts zelden een erfelijke DNA-fout, meestal is de fout ontstaan tijdens de bevruchting.
Stollingsstoornis bij de moeder (o.a. het antifosfolipidensyndroom).
hormonale afwijkingen bij de moeder (o.a. diabetes mellitus, hyperhomocysteïnemie).
Anatomische afwijkingen aan de baarmoeder. Deze kunnen onder meer zijn: een misvormde baarmoeder (al dan niet vanwege het deshormoon), vleesbomen of een tussenschot in de baarmoeder.
Infecties in de baarmoeder (zeer zelden).
Besmetting met de vijfde ziekte.
Leefgewoonten: roken, overmatig koffie- en/of alcoholgebruik en overgewicht zijn allemaal geassocieerd met een iets verhoogde kans op een miskraam.
Een behandeling om een miskraam te voorkomen is er nog niet.
Nog steeds wordt gezocht naar mogelijke behandelingen voor een miskraam. Hormonen als bijvoorbeeld progesteron, HCG, LHRH-analogenen met gonadotrifinen, en ook schildklierhormonen worden soms voorgeschreven, maar tot nu toe is van geen van deze therapieën in wetenschappelijk onderzoek het nut aangetoond.
Hoewel een vrouw fysiek snel herstelt van een miskraam, kan het psychische herstel lang op zich laten wachten. Dat kan sterk verschillen: de ene vrouw is er na enkele maanden 'overheen', de andere doet er jaren over. Er is geen richtlijn voor te geven. Zelfs als een vrouw tien jaar na enkele miskramen alsnog een gezond kind ter wereld brengt, kan de angst voor een wiegendood van dit kind haar nog achtervolgen. De tijd moet de scherpe kantjes er uiteindelijk afslijten. Vergeten kunnen sommige vrouwen het echter nooit.
Wat wel bij alle vrouwen hetzelfde is, is dat ze een rouwverwerkingsproces doormaken. Hoe kort de foetus ook geleefd heeft, het maakt voor het gevoel van verlies niets uit. Vanaf het moment dat een vrouw weet dat ze zwanger is, begint ze met het opbouwen van een band met haar ongeboren kind. Wanneer blijkt dat het kind niet levensvatbaar is, worden dromen, fantasieën en toekomstplannen ruw verstoord. Vrijwel alle vrouwen vragen zich ook af of dingen die zij voor de miskraam gedaan hebben, de miskraam niet hebben opgeroepen of veroorzaakt: een zware inspanning geleverd, een keer wat te veel gedronken enz. Hier zijn geen aanwijzingen voor en het is belangrijk de vrouw op dit punt gerust te stellen. De rouw is vaak dieper naarmate men in gedachten al meer op een baby gerekend had en daar al allerlei verwachtingen over had ontwikkeld.
Naast het gevoel van verlies speelt ook het onbegrip in de omgeving vaak een grote rol. Iemand die niet aan den lijve een miskraam heeft meegemaakt, kan niet weten wat het is en hoe ingrijpend het is. Mensen in de omgeving denken na een aantal weken of misschien maanden dat de vrouw er wel overheen zal zijn. De zwangerschap en de miskraam worden amper meer genoemd in een gesprek, vaak ook omdat het onderwerp te pijnlijk is. Dit kan de vrouw een groot gevoel van isolement geven.
Daar komt nog bij dat de omgang met zwangere vrouwen en pasgeboren kinderen vaak pijnlijk is. Dit bemoeilijkt de omgang met vriendinnen, kennissen en familieleden soms sterk. Vlak na een miskraam willen vrouwen soms helemaal niet de straat op, uit angst voor ontmoetingen met bekenden of zwangere vrouwen.
Een vrouw kan na een miskraam een aantal dingen doen om het gebeurde beter te verwerken (steun en begrip van de partner is daarbij onontbeerlijk):
Het kind een naam geven
Het kind fotograferen
Het kind begraven
Boeken over het onderwerp lezen
Erover praten
Contact met lotgenoten zoeken: op internet zijn talloze forums te vinden waar lotgenoten elkaar ontmoeten
Soms helpt het om professionele hulp te zoeken: ook al is het vaak een natuurlijk verwerkingsproces dat vaak vanzelf zijn weg vindt, het kan soms erg lang duren. In dat soort gevallen kan het helpen om met bijvoorbeeld een psycholoog of een rouwverwerkingsbegeleider te praten
